17.

✩Nia✩

Kolejny poranek jak zwykle. Prysznic, śniadanie i na próbę.

Jadę swoim samochodem na miejsce koncertu, gdy dzwoni do mnie Brennan. Szybkim ruchem odbieram połączenie i włączam tryb głośnomówiący.

- Cześć. Dawno się nie odzywałeś. - rzucam na powitanie.

- Cześć. Miałem dużo roboty. - odpowiada. - Ale dziś mam wolne i idę na randkę. - wyznaje, a ja czuję dziwne ukucie w sercu.

Perfekcyjna zazdrość.

- Fajnie. Przynajmniej ułożysz sobie życie na nowo. - mówię, choć ciężko przechodzą mi te słowa przez gardło. Co jak co, ale nadal coś do niego czuję.

Miłość.

Szalona i głupia, ale nadal miłość.

- Dzięki, że mnie wspierasz. - słyszę szczęście w jego głosie. - Zadzwonię później i wszytko Ci opowiem. - dodaje.

- Wiesz co Bren, zaraz mam próbę, a potem koncert. Muszę kończyć. Pa. - rozłączam się, nie czekając na odpowiedź.

Walę pięścią w kierownicę aż wciskam klakson. Zaciskam zęby i wyjeżdżam na parking. Wysiadamy z auta i idę na sale, gdzie czeka już Casey.

- Coś nie w humorze, panna perfekcyjnie zazdrosna. - rzuca żartobliwie.

- Daj spokój. - mruczę wściekła i siadam przy perkusji.

- Nie bądź już taka, bo fanów odstraszysz. - podchodzi do mnie, ale go ignoruję.

Uderzam pałeczkami w perkusję z całej siły. Wyzwalam się od złych uczuć, a bynajmniej próbuję...

O 19:30 wybiegamy na scenę, fani krzyczą i piszczą. Czuję przypływ pozytywnej energii.  Zapominam na chwilę o Brennanie i jego randce. Skupiam się na występie.

Jeden utwór, drugi...

Ombre loki migają mi przed oczami.

Brennan Benko.

Wytężam wzrok, widzę wyraźniej, to na pewno on. Przyszedł z czarnowłosym chłopakiem, którego lokowane włosy delikatnie opadały na ramiona. To pewnie ten Brandon, o którym pisał.

Łzy zaczynają napływać mi do oczu. Kończę utwór i wstaję, by być bliżej mikrofonu.

- Przepraszam wszystkich, ale źle się czuję. Muszę na chwilę Was opuścić. - mówię i znikam za kulisami.

Siadam pod ścianą i daję upust emocjom. Ostatnie wydarzenia mnie przerastają, nie umiem normalnie funkcjonować.

Gdy czuję się lepiej, poprawiam makijaż i wracam na scenę. Zespół akurat kończy akustyczną wersję jednej z naszych starszych piosenek. Ruchem ręki daje Renie znać, że jestem i zajmuję swoje miejsce. Wracam do gry. Więcej nie dam się emocjom. Zapomnę.

✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩