18.

✩Brennan✩

Udałem się na randkę z Brandonem. Byliśmy w kawiarni, a później zabrał mnie na koncert Hey Violet.

Przy perkusji dostrzegam Nię. Gdy nasze spojrzenia się spotykają, smutnieje i po ukończeniu utworu ucieka za kulisy. Robi mi się żal. Cierpi przeze mnie. Czemu jestem takim kretynem i o wszystkim jej mówię? Ona mnie kocha, nie powinna słyszeć o mojej randce z Brandonem.

Zespół zaczyna grać akustycznie, a Hudson obejmuje mnie ramieniem. Przypomina mi się jak kiedyś ja obejmowałem tak Lovelis, gdy z okazji moich urodzin poszła ze mną na koncert 5 Seconds Of Summer. Strącam rękę chłopaka i podchodzę bliżej sceny.

Mijają dwa utwory i Nia wraca. Siada przy perkusji i zupełnie na mnie nie patrzy. Okay, możemy udawać, że się nie znamy, ale serca nie oszukamy.

Po koncercie odprowadzam Brandona do jego domu i wracam do siebie. Dzwonię do Nii i czekam aż odbierze. Jeden sygnał, drugi...

- Czego chcesz? - pyta złośliwie, choć wiem, że w rzeczywistości płacze.

- Ni, ja chciałem tylko zapytać jak poszedł koncert. - mówię delikatnie.

- Całkiem dobrze. Przecież Ty i ten twój kochaś to wiecie, bo byliście. - nie zmienia tonu.

- Chodzi Ci o Brandona? To dopiero pierwsza randka. Odpuść trochę. - mruczę lekko poirytowany.

Najpierw liczy, że ułożę sobie życie, a później strzela fochy z zazdrości.

- Jak mam odpuścić Bren, skoro nadal Cię kocham!? - wypala nagle, przerywając ciszę panującą na lini.

Nie wiem co odpowiedzieć. Słyszę szybkie i mocne bicie swojego serca.

- Nie wiem Ni. - odpieram. - Powiedz gdzie nocujesz, a przyjadę.

- W tym hotelu co kiedyś razem. - odpowiada i kończy połączenie.

Ubieram buty, wychodzę z domu i ruszam biegiem w kierunku hotelu, w którego nazwy nawet nie pamiętam. Dzięki Nia, chyba zapomniałaś, że wiem tyle ile mi powiedziano lub sobie przypominałem.

Zmuszam swój umysł do myślenia. Przed oczami zauważam duży biały budynek z napisem hotel, wokół las. Tak, już wiem gdzie!

Przyspieszam i gdy wpadam do holu tej budowli zatrzymuje mnie Casey.

- Czego tu szukasz? Chcesz kolejny raz ją zranić? - pyta, a żadne słowo nie chce mi przejść przez gardło.

Odpycham go ręką i wpadam do pokoju 220. Tego co zawsze...

✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩